De terugreis, een dagje stress!

De zaterdagmorgen begon prima, met een eenvoudig ontbijtje van Albert. Om ongeveer half 9 vertrokken we naar het vliegveld. Dikke smok van Anita natuurlijk, Albert, Corrie en Marianne reden mee omdat de auto van Romy en Mieke op naam van de dames moest worden overgezet. Het vliegtuigje vertrokken op tijd. Naast mij zat een oude Griekse mevrouw, die behoorlijk onbekend was met de dingen ineen vliegtuig. Ik heb haar geholpen met het vinden van de riem (daar zat ze op), het vastdoen ervan, later met het tafeltje uitklappen en weer opklappen. ze was steeds zo dankbaar voor mijn hulp. Op een gegeven moment begon ze een heel verhaal tegen me, en toen ik zei dat ik haar niet verstond, pakte ze mijn hand en drukte er een kus op, waarna ze me nog een aai over mijn wang gaf. Dat vond ik zo ontroerend, zoveel dankbaarheid voor een beetje hulp en medemenselijkheid. Maar we kwamen wel met vertraging in Athene aan! Daar moest ik rennen naar de bagageband om mijn koffer te pakken en vervolgens rennen naar de drop-off van Transavia om mijn koffer weer in te leveren. en daarginds het dus mis! De drop-off was al dicht. Jan, de Nederlander die zijn stenen hangertjes verkoopt op de markt in Potamos en die ook in het muziekkorps van Potamos speelt, was samen met zijn vrouw ook op weg naar Nederland en we draafden dus achter elkaar aan. Aan de balie van Sky service vertelden ze dat ik maar moest proberen met mijn koffer naar de gate te lopen en dan maar zien of het me lukte nog aan boord te komen. Nou, dat was echt stressen! Rennen met zo'n koffer achter je aan is niet de meest makkelijke manier van lopen! Ik werd met moeite doorgelaten naar de gates, omdat ik al een boarding pass had, maar Jan en zijn vrouw kwamen in eerste instantie niet verder. Toen kwam de handbagage-check nog en daar werd ook mijn koffer gescand, waarin mijn 2 flessen kostbare olijfolie zaten. Die mochten dus niet mee. Het hielp niet dat ik zei dat het niet als handbagage bedoeld was. Ik kon twee dingen doen: òf de olijfolie uit mijn bagage halen en inleveren, òf terug gaan en mijn vlucht omboeken, wat me handen vol geld zou gaan kosten. Dus heb ik met bloedend hart mijn olie achtergelaten en ben weer verder gerend, nu met een veel lichtere koffer achter me aan. BIj de gate kreeg ik moppers van het grondpersoneel, want ik was natuurlijk erg laat en dat was echt de laatste keer dat ze me zo doorlieten. Ik heb maar niet gezegd dat het ook de eerste keer was dat het op deze manier ging, want ik ben altijd veel te vroeg en eigenlijk nooit te laat! HIjgend en puffend kwam ik bij het vliegtuig aan, waar iemand anders op mijn stoel zat! Dat was echt de bekende druppel die de emmer deed overlopen! Één van de stewardessen vroeg me of het wel ging en mijn antwoord was uit de grond van mijn hart: nee!